Code geel

Het waait in Nederland. Dit keer geen valse code geel van het KNMi, maar een echte storm van windkracht 7. In Frankrijk en België zijn overstromingen gemeld. Vertragingen op Schiphol, de treinen rijden niet meer en de files breken records.

Stormen zijn voor mij iets bijzonders. Waar menigeen zich vloekend naar binnen haast, wil ik juist naar buiten. Als ik eenmaal buiten ben, valt de druk op mijn hoofd weg. Bij elke storm herinner ik me een andere storm, ergens op een andere plek op de wereld. In 1994, verscholen in de jachthaven van Terschelling. In 2002, met windkracht 8 op de Caribische Zee. Huizenhoge golven die het schip laten slingeren alsof je in een draaiende wasmachine zit. En gek genoeg ben je op de oceaan juist veilig. Dicht bij de kust loop je het gevaar om op de rotsen te belanden. Om vast te lopen op zandbanken. Daarom is het beter om op zee te zijn en daar de storm te laten passeren.

Dus voordat het echt stormt, ga je naar buiten.

Hier op de wal voelt dat zo vaak anders. Daar houden we vast aan wat we al hebben. Gaat je werkgever niet lekker? Dan blijven we toch vaak zitten waar we zitten. Omdat er niet ineens een andere baan beschikbaar is, omdat we loyaal willen zijn, omdat we niet goed weten wat we opgeven als we nu weggaan. Omdat we zo hard gewerkt hebben voor dat wat we hebben bereikt. Datzelfde geldt overigens ook voor relaties. En dat hockeyteam waar je niet echt meer lol uit haalt. We hebben geleerd loyaal te zijn, ook als dat voor jou even wat minder goed uitkomt.

En waar ligt dan de grens? Waar zit hem dan de crux? Dat we te laat inzien dat het echt gaat stormen. Want in de storm vaart er niemand zonder schade de haven uit.