Mijn stoutste droom is zo vaak te spreken dat mijn hobby mijn beroep wordt en mijn beroep mijn hobby. Ik bedoel maar, ik wil mijn werk niet missen en ik wil vaker spreken. Als de balans dus precies andersom zou vallen, zou het mooi zijn.
Laatst was ik op een ondernemersevent waar ik echt lekker had gesproken. Onverwacht werd ik in de round-up aan het einde van het event nog een keer aangehaald, zodat ik marketingtechnisch echt wel lekker zat voor een borrel in een target rich environment. Laat die leads zich maar melden!
Eén kanttekening: mijn lieve 79-jarige moeder was mee naar het event. Eindelijk lukte het een keer om haar mee te nemen naar een keynote, waarin ik onder andere spreek over het maken van keuzes tussen je stoutste dromen en je grootste nachtmerries. Houd je vast aan dat wat je al hebt, inclusief alle nadelige neveneffecten, of vecht je voor je stoutste dromen?
Mijn eigen nachtmerries hebben namelijk zo vaak te maken met het kwijt raken van wat ik al heb. Van dat waar ik hard voor heb gewerkt. Meer als ik eerlijk ben, dan zijn dat zo vaak materiele zaken. Natuurlijk, ik heb hard gewerkt voor mijn carrière, maar ik heb ook geleerd dat die ene baan niet zaligmakend is.
Er doen zich altijd weer nieuwe kansen voor. En als ik focus op het kwijtraken van die ene baan, zal ik nooit die andere vinden. Maar ja, ik heb er zo hard voor gewerkt. En als ik dan heel eerlijk benoem wat ik met die baan kwijt zou raken, is dat op korte termijn inkomen en een auto. Dan heb ik even geen spaargeld voor luxe vakanties en rijd ik geen fancy leasebak. Voor tenminste 50% ego dus.
Dat is voor mij juist de reden om altijd weer te kiezen voor mijn stoutste dromen. Ik jaag liever de wolken achterna dan dat ik achter het raam ga zitten. En om me heen zie ik nogal wat afgestompte/saaie/ongeïnteresseerde/matte/niet inspirerende mensen die blijven hangen. Die niet willen opgeven wat ze al hebben, maar zonder enige lol elke dag hetzelfde doen. Uit angst opnieuw te moeten beginnen.
Hetzelfde geldt trouwens voor compleet scheef gelopen relaties en sportteams die elkaar al jaren niets meer te melden hebben. We zitten er al zo lang in, zonde om op te geven.
Maar goed. Op dat event neem ik afscheid van mijn moeder. Als ik nu naar de borrel ga, kan ik werken aan mijn stoutste droom. Heel even bedenk ik me weemoedig dat het mooi is dat ze er bij kon zijn. Je weet tenslotte op die leeftijd niet of het de laatste kans is geweest. Dat past in mijn rijtje nachtmerries. Elke keer beloven iets samen te doen en het er dan niet van laten komen. Straks is het te laat en kan het niet meer.
Spontaan neem ik de beslissing het event te laten voor wat het is. Voor één keer laat ik mijn grootste nachtmerrie de koers van mijn leven bepalen. Ik neem mijn moeder mee uit eten. Straks kan het niet meer. Dus dit is de kans van mijn leven.
Mijn naam is Maarten Timmerman-Zubani. Ik spreek over persoonlijk leiderschap en veerkracht. In mijn lezingen en keynotes neem ik het publiek mee de oceaan op en leg verbanden met het leven aan de wal. Van stoutste droom, tot grootste nachtmerrie. Wil je meer weten? Neem contact op.