“En bedankt”, zei de directeur operations na een (wat mij betreft) nogal goed gelukte inspiratietalk.

In 45 minuten heb ik 20 toptalenten meegenomen de oceaan op en kennis laten maken met mijn visie op geluk, veerkracht en overleven. En vooral over het maken van bewuste keuzes. Iets waar we de laatste jaren collectief slechter in zijn geworden.

Social media is tenslotte een nogal laag ingestelde maaimachine. Iedereen die afwijkt van de norm, wordt aangepakt. Soms terecht, maar veel vaker zonder enig inzicht, enige nieuwsgierigheid en vooral meedogenloos.

Woorden raken nou eenmaal mensen. En dat is precies waarom ik zo graag schrijf of vertel. Ik wil mensen raken.

En inspireren om te kiezen voor hun stoutste dromen.

De directeur denkt er anders over. “Volgens mij heb je er minstens twee geïnspireerd om bij ons weg te gaan. Betaal ik daarvoor een inspirator?” Ik snap hem wel. Het is moeilijk om goed personeel te vinden. Zeker in zijn branche waarin werktijden en het omgaan met veeleisende gasten een zware tol eist van zijn team.

Toch ben ik het maar deels met hem eens.

“Wat is je angst precies”, vraag ik hem.

“Nogal wiedes, dit zijn mijn toptalenten. Die moeten de kar straks trekken. Ik heb jaren in ze geïnvesteerd en straks zijn ze weg.”

Ik heb het gevoel dat ik mezelf moet verdedigen en dat zit me niet lekker. Ik praat met mijn publiek. Ik vraag ze zelf na te denken over hun doelen en de manier waarop ze die bereiken. Is hun beslissing dan mijn schuld?

Bovendien, er is nog geen ontslagbrief ontvangen. Het is het gevoel van deze man wat hem parten speelt.

Er zit wel een opening in het gesprek, merk ik. De man loopt niet boos weg, maar blijft praten.

Mijn mening is duidelijk. Toptalent zit niet bij jou omdat je hen nodig hebt. Ze zitten bij jou omdat er een symbiose is ontstaan tussen hun doelen en de mogelijkheden die je hen biedt. Soms omdat het lekker betaalt, maar veel vaker vanuit een ander leitmotiv. Bijvoorbeeld omdat het natuurlijke leiders zijn die de kans krijgen precies die rol in jouw team te mogen vertolken. Doen wat ze lekker ligt.

Soms is het ego, bewijsdrang, of opvoeding. Maar je gaat pas echt grote hoogtes bereiken als je de bedrijfsdoelen laat matchen met hun doelen. Als je echt samen gaat werken om hun talent te ontwikkelen.

En als dat niet lukt, dan zullen ze nooit bij je blijven.

“Hmmm, we zullen zien”, beëindigt mijn opdrachtgever het gesprek.

Maanden later loop ik hem tegen het lijf op een beurs. Hij wil duidelijk nog even kletsen. Ons gesprek heeft hem aan het denken gezet en hij is met iedereen in gesprek gegaan. Niet alleen de mensen waarvan hij bang was dat ze weg zouden gaan. Daarvan is er eentje overigens echt opgestapt.

Volgens de directeur in goed overleg. Het toptalent was al langer ontevreden.

“Stel je voor wat er was gebeurd als hij was gebleven”, kon ik niet nalaten hem te melden. “Dat had je pas echt geld gekost”.