De Rustgevende Zee

De zee geeft mij geen stress. Ik heb meer dan voldoende gezien en meegemaakt om niet bang te zijn. Om te weten wat ik kan verwachten en me tijdig in te dekken tegen de kracht van moeder natuur. Om, als het moet, me neer te leggen bij mijn eigen ineffectiviteit als het anders loopt dan gedacht.

En natuurlijk vloek ik wel eens als de Wet van Behoud van Ellende zich weer eens aandient. Je weet wel, het zusje van Murphy. Murphy schrijft voor dat als iets mis gaat, het ook goed mis gaat. De wet van Behoud van Ellende schrijft voor dat er hoe dan ook iets anders zal lopen dan je had gedacht.

Maar stress? Nee. Avontuur? Graag. Spannend? Zeker!
Mijn dilemma ligt eerder bij mensen. Mensen geven me stress.

Zet iemand tegenover me die tegen alle argumenten in zijn gelijk wil blijven halen. Of iemand die gaat schreeuwen. Spontane zwoksels en 24 uur later ben ik er nog op aan het kauwen. Mijn sporthorloge dacht spontaan dat ik aan het sportenwas toen een voormalig werkgever me uitkauwde.

Maar uiteindelijk is de stress alleen maar een signaal. Achteraf besef ik me nog wel eens dat ik van de situatie kan leren. Het is prima om even niet te weten wat je moet zeggen. Zolang je het maar herkent en jezelf leert dat ook toe te passen.

Achteraf is elke storm namelijk een prachtanecdote. En praten we over die geschifte, schreeuwende collega met een meewarige glimlach. De les is natuurlijk eerder in te zien wat je mening over de situatie achteraf zal zijn. Het komt wel goed. Achteraf valt dit wel mee. Even de storm uitzitten en er straks om kunnen lachen.

Weer een stapje dichter bij een leven zonder stress.